Τζαμί Ντομεναρέ

Το Σαγκέζ είναι μια ορεινή πόλη στο δυτικό Ιράν ανάμεσα στα βουνά Ζάγκρος και στο βόρειο τμήμα της επαρχίας Κουρδιστάν. Αυτή η ιστορική πόλη βρίσκεται στη διασταύρωση Σαναντάζ – Μιανντοάμπ και Μπανέ, και διαθέτει διάφορους αρχαιολογικούς χώρους όπως ο λόφος Ζιβιγιέ και το Γκαρ Καραφτού. Επιπλέον, υπάρχουν και άλλα ιστορικά μνημεία όπως το Παλιό Παζάρι, το Λουτρό Χατζ Σαλέ, το Τζαμί Σείχ Μοζαχέρ και ένα Τζαμί με δύο Μιναρέδες (Τζαμί Ντομεναρέ), τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στο αρχαίο τμήμα της πόλης, γύρω από την αγορά.

Όντας το παλαιότερο τζαμί της πόλης, το Τζαμί των δύο Μιναρέδων είναι ένα κτίριο που ανήκει στην ισλαμική εποχή, βρίσκεται στο παλιό τμήμα της πόλης στην οδό Ιμάμ πίσω από την ουσεϊνίγια του Σαγκέζ. Αυτή η παλιά γειτονιά βρίσκεται στη γειτονιά μεταξύ του Κάστρου Σαγκέζ και του ιστορικού λόφου της πόλης. Και οι τέσσερις πλευρές του τζαμιού είναι ανοιχτές: βόρεια προς την οδό Ιμάμ, νότια προς το λεκανοπέδιο, δυτικά και ανατολικά προς το πέρασμα και το δρομάκι.

Οι κάτοικοι πιστεύουν ότι η τοποθεσία είναι τόσο παλιά όσο ο Σεΐχης Χασάν Μολάν Αμπάντ – ένας μυστικιστής και μαθηματικός. Λένε ότι όταν ο Ναντέρ Σαχ Αφσάρ περνούσε από το Σαγκέζ για να πάει στη Βαγδάτη, αυτός ο Σούφι μυστικιστής  ζήτησε από τον βασιλιά να χτίσει εκεί ένα τζαμί και ότι ο Ναντέρ Σαχ έδωσε εντολή να χτιστεί το τζαμί, το οποίο αργότερα θα ονομαζόταν Τζαμί Σείχ Χασάν Μολάν Αμπάντ. Αν δεχτούμε τη θεωρία αυτή, η ιστορία του τζαμιού ανάγεται στην πρώιμη περίοδο Αφσάρ, αλλά οι ερευνητές που μελέτησαν τα κεραμικά στοιχεία αυτού του τζαμιού υπολογίζουν την ημερομηνία κατασκευής του στα τέλη της περιόδου της δυναστείας των Αφσάρ  και στις αρχές της περιόδου της δυναστείας των Ζαντ. Αυτή λοιπόν η ανακάλυψη των ερευνητών ανάγει μάλλον την κατασκευή του τζαμιού αυτού στη διάρκεια της περιόδου των δυναστειών Αφσάρ και Ζαντ.

Το μέρος όπου χτίστηκε το τζαμί είχε μια επικλινή επιφάνεια, έτσι οι αρχιτέκτονες ετοίμασαν μια πλατφόρμα από πέτρα και έχτισαν το τζαμί πάνω της. Αυτό το τζαμί με τετράγωνη κάτοψη έχει κατασκευαστεί από λάσπη, ακατέργαστο πηλό, τούβλο, ξύλο και γαλαζοπράσινα, κίτρινα και μαύρα πλακάκια. Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε  στην οροφή και στις κολώνες έχει διπλασιάσει την ομορφιά του τζαμιού, καθώς η ηλικία του και η παλαιότητά του είναι εμφανείς.  Ένα υψηλό Ιβάν (στην Ιρανική αρχιτεκτονική, ορθογώνια αίθουσα ή χώρος, συνήθως θολωτός, περιτοιχισμένος στις τρεις πλευρές, με το ένα άκρο εντελώς ανοιχτό) βρίσκεται στην πρόσοψη του τζαμιού και στρογγυλές ξύλινες κολώνες φέρουν το βάρος της οροφής της στοάς. Υπάρχουν και άλλα μέρη στο τζαμό όπου έχουν χρησιμοποιηθεί ξύλινα υλικά όπως ο ξύλινος φράχτης γύρω από το Ιβάν και η οροφή. Η οροφή του Ιβάν είναι κατασκευασμένη από μασίφ ξύλο που έχει μήκος πέντε μέτρα. Αυτό το όμορφο ξύλινο Ιβάν χρησιμοποιείται επίσης ως καλοκαιρινό Μουσαλλά (ένας ανοιχτός χώρος έξω από ένα τζαμί, που χρησιμοποιείται κυρίως για προσευχή στο Ισλάμ).

Η είσοδος που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του τζαμιού, έχει μια όμορφη πλίνθινη πρόσοψη με κίτρινα, μαύρα και πράσινα πλακάκια. Στην είσοδο υπάρχει η φράση «Αλί Μαντάντ» (Αλί, βοήθησέ με) από τούβλο καφασωτό και πλακάκι. Το όμορφο σαμπεστάν του τζαμιού, τόπος λατρείας, βρίσκεται στην ανατολική πλευρά και έχει έκταση εκατόν είκοσι τετραγωνικά μέτρα. Αυτό το σαμπεστάν βασίζεται σε τέσσερις ξύλινους πυλώνες που είναι ίδιοι με την κολώνα του Ιβάν.

Στον τοίχο υπάρχουν ορθογώνιες εσοχές σε διάφορα μεγέθη, που φαίνεται να είναι χώρος αποθήκευσης βιβλίων και προμηθειών για τους πιστούς. Ο βωμός βρίσκεται στη νότια πλευρά του τζαμιού. Κατά την αποκατάσταση του τζαμιού, τα μόνα απομεινάρια της αρχαιότητας που διατηρούν ακόμη το παλιό τους στυλ είναι ο βωμός σε σχήμα ηισελήνου, στον οποίο είναι σκαλισμένη η φράση “Μπισμιλλάχ αλ-Ραχμάν αλ-Ραχίμ” (Στο όνομα του Αλλάχ του Μεγαλόψυχου, του Φιλεύσπλαχνου). Στη δυτική πλευρά, κάποτε, υπήρχε μια τάξη στην οποία οι μαθητές μπορούσαν να συζητούν και να μελετούν.

Το Χοζχανέ (δωμάτιο με συντριβάνι) και οι δύο μιναρέδες αυτού του τζαμιού είναι τα στοιχεία που κάνουν αυτό το μνημείο πιο όμορφο και μοναδικό. Το τζαμί πήρε το όνομά του από αυτούς τους δύο μιναρέδες που βρίσκονται στα ανατολικά και στα δυτικά. Ένα από τα χαρακτηριστικά των μιναρέδων είναι ότι ο μισός μιναρές βρίσκεται μέσα στον τοίχο του τζαμιού και ο μισός έξω από αυτόν.

Τα θεμέλια των μιναρέδων είναι κατασκευασμένα από πέτρα για ενίσχυση και οι τοίχοι τους είναι από τούβλα. Ο αριθμός των τούβλων που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή του μιναρέ  είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αριθμό των κεραμιδιών. Ορισμένα σημεία του μιναρέ είναι διακοσμημένα με επισμαλτωμένα πλακάκια που κάνουν τη διακόσμηση σε μιναρέ πιο εκλεπτυσμένη. Στην ταράτσα του τζαμιού, όπου φαίνονται οι μιναρέδες, υπάρχει μια πόρτα που είναι προσβάσιμη μέσω των μιναρέδων, αλλά όχι για το κοινό, μόνο για τους πρεσβύτερους, τους μουεζίνες και τους εντολοδόχους του τζαμιού.

Στο άκρο της νότιας πλευράς, σε τετράγωνη κάτοψη, υπάρχει ένα Χοζχανέ το ποίο διαθέτει έναν τρούλο στον οποίο υπάρχουν μερικές τρύπες. Αντανακλά το φως στο νερό του υπογείου, έτσι ώστε να υπάρχει αρκετό φως για πλύσιμο και Βουζού (ισλαμική διαδικασία για τον καθαρισμό μερών του σώματος πριν την προσευχή). Υπάρχουν κάποιες πλατφόρμες γύρω από αυτό το χώρο για να διευκολύνουν τους πιστούς. Το συντριβάνι του Χοζχανέ κάποτε ήταν γεμάτο καθαρά νερά από το Καρίζ, σήμερα όμως πια είναι άδειο λόγω αλλεπάλληλων ξηρασιών.

Στην ανατολική πλευρά του Ιβάν υπάρχει ο τάφος του Σαγιέντ Χακίμ ο οποίος ήταν ένας από τους Ιμάμ Τζομ’ά (Ιμάμης της Προσευχής της Παρασκευής). Σύμφωνα με την επιγραφή στην εσοχή του τάφου, η παλαιότερη αποκατάσταση σε αυτό το μνημείο χρονολογείται από το 1329 ΑΧ. Το Τζαμί του Ντο Μιναρέ έχει ανακατασκευαστεί κατά διαστήματα από το 1950 με χρήση υλικών όπως  γύψος, πίσσα στέγης, τοίχοι και κολώνες. Αυτό το τζαμί καταχωρήθηκε στο ιρανικό επίσημο κατάλογος μνημείων εθνικής κληρονομιάς το 2001 με αριθμό μητρώου 2600.