Εορτασμός Pir-e Shaliyar.
Το Uraman Takht ήταν μια αγροτική περιοχή, στο παρελθόν, με μια εξαιρετική και εκπληκτική φύση μαζί με ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό στυλ στο οποίο η στέγη ενός σπιτιού είναι η αυλή του άλλου σπιτιού. Η διεξαγωγή πολλών διαφορετικών τελετουργιών σε αυτή την περιοχή οδήγησε το Uraman Takht να θεωρηθεί ένα κύριο μέρος του αρχαίου ιρανικού πολιτισμού που έχει εγγραφεί ως ένας από τους κύριους τουριστικούς πόλους του Ιράν. Η παλιά τελετή του Pir-e Shaliyar, γνωστή και ως “Γάμος Pir-e Shaliyar” μεταξύ των ντόπιων, είναι ένα πνευματικό γεγονός πολλών χιλιάδων χρόνων ιστορίας που πραγματοποιείται δύο φορές το χρόνο σε τρεις συνεχόμενες ημέρες.
Ο Urami Pir-e Shaliyar ( ή αλλιώς Pir-e Shahriar), ο άγιος των Σούφι, είναι ένας ιδιαίτερα αξιοσέβαστος χαρακτήρας μεταξύ των νταρβίς του Naqshbandy. Σύμφωνα με έναν ιθαγενή μύθο, ήταν ένας γιατρός με υπερφυσικά θαύματα (κεραμάτ) που θεράπευσε την κόρη του βασιλιά Μποκάρα, Σαχ Μπαχάαρ Χατούν, και παντρεύτηκαν μετά τη θεραπεία της. Από αυτή την άποψη, η 45η ημέρα της άνοιξης, στο πρώτο μισό του Ordibehesht, γιορτάζεται με ορισμένες ειδικές τελετουργίες με την ευκαιρία του Pir-e Shaliyar και την επέτειο του γάμου της Πριγκίπισσας. Η 45η ημέρα του χειμώνα, δηλαδή η κοντινή Τετάρτη στα μισά του Μπαχμάν) γιορτάζεται επίσης για τα γενέθλια του γιου τους.
Η κατάλληλη ημέρα για τη διεξαγωγή της εκδήλωσης καθορίζεται από τον συγκεκριμένο διαχειριστή της. Η τελετή ξεκινά την Τρίτη με τη διανομή καρυδιών από δέντρα βακούφ από τα παιδιά στους ντόπιους της Ουραμάν και τα γύρω χωριά και στη συνέχεια λαμβάνοντας μερικά φρούτα και γλυκά αντί για τα καρύδια, τα οποία είναι όλα γνωστό ότι είναι η ιεροτελεστία “Kelav Rochneh”, υπάρχει συνέχεια για το επόμενο πρωί μετά τον Αδάν. Το καθήκον των συμμετεχόντων είναι το πρωί της Τετάρτης να θυσιάσουν ζώα όπως αγελάδα, πρόβατο και κατσίκι. Τα κρέατα των θυμάτων μοιράζονται στους ντόπιους και μαγειρεύουν ένα συμβολικό φαγητό με το όνομα «βλόσιν». Οι Δαρβίσηδες και οι άνδρες ντυμένοι με τα τοπικά τους ρούχα αρχίζουν να χορεύουν κυκλικά μπροστά από το σπίτι του Σαλιγιάρ. Κάποιοι παίζουν νταφ και κάποιοι άλλοι τραγουδούν τα παραδοσιακά κουρδικά τραγούδια και η ομάδα επαναλαμβάνει ορισμένους πνευματικούς ύμνους.
Ο αριθμός των χορευτών αυξάνεται συνεχώς σε κάθε γύρο. Όταν ο ενθουσιασμός φτάνει στο αποκορύφωμά του, οι νταρβίς χωρίζονται από την κύρια ομάδα, ξεκινούν τον δικό τους πιο γρήγορο χορό, δηλαδή το Sama’, στο κέντρο του κύριου κύκλου και τα πρόσωπά τους είναι προφανώς αναγνωρίσιμα από τα μακριά μαλλιά τους. Η τελετή συνεχίζεται το πρωί της Πέμπτης με τη μορφή μιας πιο ιδιωτικής ιεροτελεστίας από τις προηγούμενες ημέρες κατά την οποία οι νταρβίς συγκεντρώνονται γύρω από τον τάφο Pir-e Shalyar και χορεύουν, Sama’ και παίζουν νταφ. Η εκδήλωση θα είναι σε πιο δημόσιο επίπεδο το απόγευμα μετά την έναρξη του χορού.
Οι πεποιθήσεις του σουφισμού λένε ότι οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να είναι παρούσες και να παρακολουθήσουν την εκδήλωση του Sama’, ούτε χρειάζεται να τραβήξουν την προσοχή των νταρβίς και κατά συνέπεια να τους αποσπάσουν την προσοχή. Ο κόσμος μαζεύεται ξανά γύρω από τον τάφο για προσκύνηση και προσευχή το πρωί της Παρασκευής. Εκτός από τον χορό και το Sama’, το τελευταίο στάδιο της τελετής περιλαμβάνει το βραδινό πάρτι στο σπίτι του Pir-e Shaliyar, κυκλοφόρησε τα δερμάτινα παπούτσια του, τρώγοντας ένα τοπικό χρυσό ψωμί γνωστό και ως “Kolireh Mozhge” με γιαούρτι, τοποθέτηση ρούχων στους τοίχους , πόρτες και δέντρα. Παρά το γεγονός ότι το Pir-e Shalyar είναι μια εξαιρετικά παλιά τελετή, οι άνθρωποι εξακολουθούν να έρχονται στο Κουρδιστάν από τις γύρω πόλεις για να δουν από κοντά το τελετουργικό. Οι ντόπιοι πιστεύουν πολύ σε αυτόν και φέρνουν τους ασθενείς τους στην εκδήλωση για να θεραπευθούν από τον Pir.
