Ο Μουχαμμάντ Ταγκί Μπαχάρ, γιος του Χατζί Μιρζά Μουχαμμάντ Καζέμ Σαμπουρί, είναι Βραβευμένος ποιητής του Αστάν Γκουντς Ραζαβί[1]. Γεννήθηκε το 1886 στην πόλη Μασχάντ. Δεδομένου ότι ο πατέρας του ήταν ο Μάλεκ ο-Σοάρα (κυριολεκτικά σημαίνει ο βασιλιάς των ποιητών) του Ιερού Ναού του Ιμάμη Ρεζά, έπαιρνε τον γιο του μαζί του κάθε φορά που πήγαινε σε συγκεντρώσεις και κύκλους και τον μύησε κυριολεκτικά στα περιβάλλοντα και τους ανθρώπους τους. Ως εκ τούτου, ο Μουχαμμάντ Ταγκί εξοικειώθηκε με τους ανθρώπους πολύ σύντομα και σταδιακά έγινε γνωστός ανάμεσά τους. Ήταν κατά τη διάρκεια των πρώτων αγώνων της Περσικής Συνταγματικής Επανάστασης που ο πατέρας του πέθανε στο Μασχάντ. Ο νεαρός Μπαχάρ, ο οποίος ήταν πλέον πολύ γνωστός από τους ενάρετους και τους λογίους, έλαβε τη θέση του Μάλεκ ολ-Σοάρα με εντολή του Μοζαφάρ ολ-Ντιν Σαχ Καζάρ. Παρά το γεγονός ότι κατείχε μια θέση που του απαιτούσε να απέχει από πολιτικές δραστηριότητες και ρεύματα, η φιλελεύθερη φύση του τον εμπόδισε να σωπάσει. Εκείνη την εποχή, οι εφημερίδες “Τους” και “Χορασάν” εκδίδονταν κρυφά στην πόλη Μασχάντ. Άρχισε να συνεργάζεται μαζί τους χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Πέτυχε την άδεια της εφημερίδας “Νομπαχάρ” που έκλεισε πολλές φορές και κάθε φορά ο Μπαχάρ την άνοιγε πάλι με νέο όνομα. Μετά από λίγο καιρό, ο Μπαχάρ επιλέχθηκε από τους ντόπιους του Καλάτ και του Νταρεγκάζ ως μέλος του συντάγματος και μετακόμισε από το Μασχάντ στην Τεχεράνη. Στην Τεχεράνη συνέχισε τις δραστηριότητές του ως δημοσιογράφος και εκτός από την έκδοση του “Νομπαχάρ”, ανέπτυξε τη συνεργασία του με άλλες εφημερίδες. Την άνοιξη του 1924 εκφώνησε ένα πύρινο λόγο στο σύνταγμα. Καθώς ήταν έτοιμος να βγει από το κτίριο, ο Βαέζ Γκαζβινί, ο διευθυντής της εφημερίδας “Ρα’ντ” στην πόλη Γκαζβίν που του έμοιαζε, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε. Ο Μπαχάρ έγραψε ένα ζοφερό ποίημα για αυτό το θλιβερό περιστατικό.
Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι μπαλάντες και τραγούδια των Μπαχαρ-έ Ντελκάς, Μπαντ-έ Σαμπά Μπαρ Γκολ Γκοζάρ Κον, Έϊ Σεκαστέ Ντελ, Έϊ Καμπουτέρ, Γκαρ Ραγκίμπ Αγιάντ, Ιράν Χενγκαμέ Καρ, Μοργκέ Σαχάρ, Μπε Εσφαχάν Ρο και άλλα πολλά. Το πιο σημαντικό λογοτεχνικό έργο του είναι το Ντιβάν ή το βιβλίο με τα ποιήματα. Μερικοί από τους ειδικούς πιστεύουν ότι μετά τον Τζαμί, δεν υπήρξε ποιητής με τόσο ομαλό και περιεκτικό λόγο όσο ο Μουχαμμάντ Ταγκί Μπαχάρ.
Το καλοκαίρι του 1950 έγραψε το τελευταίο του ποίημα και έκλεισε το βιβλίο του. Στις 23 Απριλίου 1951 ο Μουχαμμάντ Ταγκί Μπαχάρ απεβίωσε. Ο τάφος του βρίσκεται στο Σεμιράν της Τεχεράνης, στον κήπο του νεκροταφείου Ζαχίρ οντ-Ντολέ.
[1] Πρόκειται για τη διοικητική οργάνωση που διαχειρίζεται το ιερό του Ιμάμη Ρεζά και διάφορα ιδρύματα που ανήκουν στον οργανισμό. Ο διοικητικός μηχανισμός του Αστάν Κουντς Ραζαβί θεωρείται ο μακροβιότερος οργανισμός από το μαρτύριο του Ιμάμη Ρεζά πριν από περίπου 1200 χρόνια. Ο κύριος πόρος του ιδρύματος είναι τα κληροδοτήματα.
