Η Παρβίν Ε’τεσαμί ήταν Ιρανή ποιήτρια του 20ού αιώνα.
Μεταξύ των σύγχρονων ποιητών, δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που μπορούν να εισχωρήσουν βαθιά στις καρδιές και επίσης, λίγοι ήταν εκείνοι που ήταν δημοφιλείς όσο εκείνη. Το Ντιβάν της (ποιητική συλλογή) δημοσιεύτηκε πολλές φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα και εκτιμήθηκε κάθε φορά. Η Παρβίν έμαθε τις βασικές αρχές στην ποίηση και τη λογοτεχνία από τον πατέρα της, Γιουσούφ Ετεσαμί (Ε’τεσάμ αλ-Μολκ), έναν από τους μελετητές, συγγραφείς και τον ιδρυτή του περιοδικού “Μπαχάρ”. Του αφιέρωσε το Ντιβάν της γιατί συμμετείχε στην εκπαίδευση του ταλέντου της περισσότερο από τους άλλους. Ήταν ο πρώτος της κριτικός και τα πρώτα ποιήματα της Παρβίν δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα “Μπαχάρ”. Και κανείς δεν πίστευε ότι η ποιήτρια ήταν γυναίκα καθώς έγραψε ένα ποίημα στο οποίο έλεγε ότι αν και μερικοί από τους μελετητές τη θεωρούσαν άντρα, θα έπρεπε να ξέρουν ότι η Παρβίν δεν είναι άντρας.
Εκείνη την εποχή στο Ιράν, υπήρχαν λίγα σχολεία για κορίτσια, οπότε δεν ήταν φυσιολογικό να υπάρχει ένας τέτοιος ποιητής ανάμεσα στις γυναίκες. Η Παρβίν γεννήθηκε το 1906 στην πόλη Ταμπρίζ. Τελείωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Παρθεναγωγείο της Τεχεράνης το 1924. Διάβασε ένα άρθρο στην τελετή αποφοίτησης με τίτλο η Γυναίκα και η Ιστορία. Σε ένα απόσπασμα της ομιλίας αυτής η Παρβίν έλεγε :
«Μέσα στα κύματα και τις καταιγίδες στα γεγονότα που έπληξαν την Ανατολή, μέρος της αδυναμίας και της έλλειψης επιτυχίας των Ανατολικών οφείλεται στο ότι δεν έδωσαν σημασία στην εκπαίδευση των γυναικών. Θεωρούσαν τη γυναίκα ως μοχθηρό και άκυρο μέλος της ανθρωπότητας και σπατάλησαν τη μισή τους δύναμη. Οι απελπισμένες μητέρες μεγάλωσαν τα παιδιά τους με άγνοια… Το Ιράν, η αγαπημένη μας πατρίδα, της οποίας τα θαυμάσια έργα τιμώνται παγκοσμίως, και της οποίας η υπερηφάνεια και η μεγάλη επιρροή είναι το στολίδι της παγκόσμιας ιστορίας. Και ποιος έχει υποφέρει βαριά από τα πάθη και τα προβλήματα της ανατολής; Σήμερα, ψάχνει για το χαμένο του και σπεύδει να συναντήσει την ευτυχία του…»
Μετά την αποφοίτησή της, η Παρβίν δίδαξε περσική και αγγλική λογοτεχνία στο ίδιο γυμνάσιο από το οποίο αποφοίτησε. Τα ποιήματα της Παρβίν είναι όμορφα, εκφραστικά και ευχάριστα. Μερικά από τα ποιήματά της μας μεταφέρουν στο μακρινό παρελθόν όταν ο Μοχτασάμπ (επόπτης των παζαριών και του εμπορίου στις μεσαιωνικές ισλαμικές χώρες) ήταν η σύγχρονη αστυνομία και ο δικαστής, ήταν η ενσάρκωση της αναμφισβήτητης δύναμης. Στην ποίησή της υπάρχουν κάποιες συζητήσεις, για παράδειγμα μεταξύ κρεμμυδιού και σκόρδου, βελόνας και κλωστής, διαμαντιού και χρυσοχόου, που είναι πάντα χρήσιμοι διάλογοι στην κοινωνική ζωή.
Πέθανε από τυφοειδή πυρετό τον Απρίλιο του 1941 και θάφτηκε στην πόλη Κομ, δίπλα στον πατέρα της στον οικογενειακό τάφο. Ένα ποίημά του είναι χαραγμένο στην ταφόπλακά της: Είναι βαρύ στο στήθος σου. Στις 19 Οκτωβρίου 2006, το σπίτι της χαρακτηρίστηκε ως εθνικός ιστορικός χώρος στο Ιράν.
