Pol Dokhtar
Το Pol-e Dokhtar που σημαίνει ¨η γέφυρα της κόρης¨ δεν είναι μόνο μια πόλη αλλά αποτελεί επίσης και πρωτεύουσα της κομητείας Pol-e Dokhtar, που βρίσκεται στην επαρχία Lorestan στο Ιράν. Αξίζει να αναφερθεί, πως κατά την απογραφή του 2006, ο πληθυσμός του ήταν 22.558. Το Pol-e-Dokhtar απέχει περίπου 100 χιλιόμετρα από το Khorramabad, την πρωτεύουσα της επαρχίας. Ακριβώς βόρεια της πόλης βρίσκονται τα ερείπια μιας αρχαίας γέφυρας, η οποία, μαζί με άλλα που βρίσκονται εξίσου σε αυτήν την περιοχή, έχουν υποβληθεί ως πιθανός χώρος παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Τα Αξιοθέατα της πόλης Pol Dokhtar
Το σπήλαιο Kalmakareh
Το Lorestan είναι η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού και σε αυτό επικρατούν οι ορεινές καιρικές συνθήκες των βουνών Zagros. Tόσο τα χάλκινα ευρήματα που ανακαλύφθηκαν, όσο και η ύπαρξη ορισμένων σπηλαίων όπως για παράδειγμα το Mirmelas, το Pasangar, το Gararjaneh και το Kalmakareh, χρονολογούνται στα 40000 χρόνια π.Χ. – η πόλη Shapurkhast και οι γέφυρες όπως η Kahskan και η Pol Dokhtar αποδεικνύουν ότι η Pol Dokhtar είναι μια ιστορική και αρχαία πόλη.
Το σπήλαιο Kalmakareh βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Pol Dokhtar. Παρόλο που βρίσκεται κοντά στο Pol Dokhtar, αξίζει να σημειωθεί, πως είναι μέρος της περιοχής Rumeshkhan, και πιο συγκεκριμένα, μέρος των περιφέρειών της κομητείας Kuhdasht, με βάση τις διαιρέσεις των χωρών. Αυτό το σπήλαιο βρίσκεται στην πλαγιά του λόφου ονόματι Maleh ή αλλιώς Mahleh με ύψος γύρω στα 650 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας. Το τελευταίο χωριό που θα συναντήσει ένας επισκέπτης κατά την διάρκεια του ταξιδιού του είναι το Bagh Darreh, και μετά από αυτό συναντά έναν ορεινό χωματόδρομο που για να τον διασχίσει κανείς , προκειμένου να φτάσει στην είσοδο του σπηλαίου, απαιτούνται το λιγότερο τρεις ώρες. Μην ξεχάσετε επίσης όσοι το επισκεφτείτε να πάρετε μαζί σας τον απαιτούμενο εξοπλισμό αναρρίχησης βουνού και σπηλαίου.
Δεν μπορείτε να δείτε το σπήλαιο εάν δεν φτάσετε στην κορυφή, επειδή το μπροστινό μέρος του προεξέχει ενάμιση μέτρο από την είσοδο και ως εκ τούτου, το καθιστά αόρατο. Αυτό το φυσικό σπήλαιο αξίζει να αναφερθεί, πως έχει πολλούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Δυστυχώς, έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από την ανθρώπινη παρέμβαση.
Η ύπαρξη τεράστιων πήλινων βάζων, πηγαδιών με γλυκό νερό και πήλινα είδη που χρησιμοποιούνται στην τελετή μιας κηδείας αποτελούν ένδειξη για την ύπαρξη της ζωής των πρωτόγονων εδώ. Το σπήλαιο διαθέτει τέσσερις συνεχόμενες αίθουσες, μεταξύ των οποίων μόνο η πρώτη είναι ελαφρώς φωτισμένη λόγω του φωτός του ήλιου που μπαίνει από την είσοδο, ενώ οι άλλες τρεις αίθουσες είναι εντελώς σκοτεινές. Μπορείτε να μπείτε με μεγάλη ευκολία στη δεύτερη αίθουσα καθώς συνδέεται μέσω ενός διαδρόμου περίπου 80 εκατοστών. Ωστόσο, η τρίτη αλλά και η τέταρτη αίθουσα είναι προσβάσιμες ύστερα από περίπου έξι μέτρα αναρρίχησης.
Αυτό το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1368 από έναν βοσκό, τον Aziz και αργότερα προσέλκυσε την προσοχή τόσο των ερευνητών όσο και των αρχαιολόγων. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος του θησαυρού που υπήρχε σε αυτή τη σπηλιά, είχε λεηλατηθεί όμως ό,τι απέμεινε από αυτόν τώρα εκτίθεται σε Μουσεία όπως το Μητροπολιτικό, του Λούβρου και της Βρετανίας. Ωστόσο, παρά το ελάχιστο υλικό που έμεινε από αυτόν, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι τοπικοί ηγέτες, δηλαδή οι Samati ή αλλιώς Samatoureh, κυβερνούσαν αυτήν την περιοχή κατά την διάρκεια της επικράτησης των Elamite, η οποία χρονολογείται περίπου το 800 π.Χ. Μερικοί πιστεύουν ότι ο Uonsak, ο τελευταίος βασιλιάς των Samati, έκρυψε αυτόν τον πολύτιμο θησαυρό στη σπηλιά, μετά το τέλος της βασιλείας των Elamite, για να αποτρέψει κάθε πιθανή ληστεία από τους Ασσύριους. Ακόμη, διόρισε και φρουρούς για τη φύλαξή του. Οι φρουροί αυτοί αργότερα σκοτώθηκαν και θάφτηκαν στην είσοδο του σπηλαίου. Άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για τον θησαυρό της Αχαιμενιδικής Αυτοκρατορίας που ήταν κρυμμένος σε αυτό το σπήλαιο κατά την επίθεση του Αλέξανδρου στο Ιράν. Η τρίτη ομάδα θεωρεί ότι το σπήλαιο είχε τελετουργική λειτουργία, κάτι που βεβαιώνουν και οι τοιχογραφίες που ανακαλύφθηκαν (13 άγρια κατσίκια, 8 ταύροι και 2 αετοί) καθώς και το σύμβολο του Mehr πιστεύοντας ότι η σκηνή της νίκης του λιονταριού πάνω από τον ταύρο δείχνει το τελετουργικό του θανάτου του ταύρου στη θρησκεία Mehr που σημαίνει αυτόματα ότι αυτό το σπήλαιο σχετίζεται με τον Mehr. Η λέξη Kalmakare αποτελείται από άλλες δύο λέξεις. Την Kalma που σημαίνει το καταφύγιο των αιγών και την Kareh που σημαίνει το δέντρο της άγριας συκής. Τα δύο αυτά αποτελούν σύμβολα της τελετουργίας του Mehr.
Στα ανακαλυφθέντα ευρήματα ανήκουν, το ρυτό (Το ρυτό πληθ. ρυτά από το αρχαιοελληνικό ῥυτόν είναι δοχείο για πόσιμα υγρά ή χοές κατά τη διάρκεια σχετικών τελετουργιών. Εισηγμένα στην Ελλάδα μετά τους περσικούς πολέμους τα ρυτά ήταν γνωστά στην αρχαία Περσία, όπου ονομάζονταν τακούκ), τα γλυπτά ζώων και ανθρώπων, τα χρυσά και ασημένια κοσμήματα καθώς και οι χρυσές μάσκες που είναι διακοσμημένες με γαλάζια πέτρα και ελεφαντόδοντο. Τόσο τα πετράδια όσο και οι γαλάζιες πέτρες εισήχθησαν από το Badakhshan του Αφγανιστάν. Τα κείμενα που αντικρίζει κανείς πάνω σε αυτά τα ευρήματα είναι γραμμένα στην γλώσσα Elamite και σε σφηνοειδή γραφή. Σε μια επιγραφή αναγράφονται και οι 17 βασιλείς των Samati, εκ των οποίων τέσσερεις, είχαν και τον τίτλο του βασιλιά ενώ οι άλλοι ήταν οπαδοί τους.
