Eμαγιέ, η έξοχη τέχνη της φωτιάς, της γης και των κλιβάνων.

Το εμαγιέ αναφέρεται στην τέχνη της ζωγραφικής και της διακόσμησης μετάλλων, όπως χρυσός, ασήμι και χαλκός (και μερικές φορές γυαλί και κεραμικά που ονομάζεται επίσης εμαγιέ υαλώδους ή πορσελάνης) με αδιάφανο ή διαφανές πολύχρωμο υλικό. Πράγματι, μπορεί να θεωρηθεί ως μια πειραματική ή εργαστηριακή τέχνη η οποία αποτελείται από μια σειρά πολύπλοκων αλληλεπιδράσεων και το τελικό προϊόν είναι ένα διακοσμημένο αντικείμενο που μόλις θερμανθεί, φέρεται από συνδυασμό μεταλλικών οξειδίων και αλάτων. Γι’ αυτό το λόγο, ονομάζεται έξοχη τέχνη της φωτιάς, της γης και των κλιβάνων.

Το εμαγιέ γίνεται κατά βάση με χαλκό, αλλά μπορεί επίσης να γίνει και με αντικείμενα χρυσού και αργύρου. Ο χρυσός είναι το μόνο μέταλλο το οποίο δεν οξειδώνεται όταν λιώνει το εμαγιέ. Επομένως, παρέχει πάντα τη δυνατότητα εφαρμογής λεπτομερών μοτίβων και  με ακρίβεια στο εμαγιέ, ενώ σε εμαγιέ χαλκού και αργύρου το αποτέλεσμα δεν διακατέχεται από την ίδια ποιότητα. Ακόμα, τα χρώματα που χρησιμοποιούνται στα εμαγιέ ταξινομούνται σε τρεις ομάδες, τα χρώματα βοτάνων, τα ορυκτά  χρώματα και τα μεταλλικά χρώματα.

Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί η χρονολογία που το εμαγιέ έγινε δημοφιλές στο Ιράν, ωστόσο μερικοί υποθέτουν, ότι η ιστορία του χρονολογείται  περίπου 5.000 χρόνια πίσω. Προς το παρόν δεν υπάρχει εμαγιέ που να ανήκει στην εποχή πριν από το Σαφαβίντ  και ούτε και υπάρχει σημαντικό δείγμα από την περίοδο Σαφαβίντ. Στην εποχή του Καχάρ, το εμαγιέ ήταν εξαιρετικά σπάνιο και τα εμαγιέ αντικείμενα περιλαμβάνουν κυρίως ποικίλα μέρη ναργιλέ, όπως το κεφάλι ή το άνω μέρος, κανάτες και χοάνη.

Σήμερα στο Ιράν, το σημαντικότερο κέντρο κατασκευής των εμαγιέ αντικειμένων, είναι η πόλη του Ισφαχάν, και ορισμένοι εξέχοντες τεχνίτες δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα με την παραγωγή εμαγιέ, η οποία είναι βασιζόμενη στο στυλ της εμαγιέ ζωγραφικής.