Περσική μικρογραφία, μείγμα τέχνης και επαγγελματισμός
Μινιατούρα ή Περσική μικρογραφία είναι μια τέχνη που φέρνει τη δυνατότητα απεικόνισης ολόκληρης της φύσης σε ένα μικρό πλαίσιο και κατά βάση αναφέρεται σε οποιοδήποτε λεπτό καλλιτεχνικό φαινόμενο, ανεξάρτητα από τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί. Ακόμα η λέξη μινιατούρα στα Περσικά σημαίνει κυριολεκτικά μια μικρή και λεπτή φύση, αν και η ίδια η λέξη έχει εισέλθει στην περσική γλώσσα στα μέσα του πρόσφατου αιώνα και σχεδόν από την περίοδο του Κατζάρ, είναι μια τέχνη που υπάρχει εδώ και καιρό και αποτελεί αρχαία ιστορία για το Ιράν.
Αξίζει να αναφερθεί πως, η ιστορική ανάπτυξη της περσικής μικρογραφίας αποδίδεται στο μακρινό παρελθόν πριν από την έλευση του Ισλάμ. Πράγματι, η περσική μικρογραφία, η οποία κάποτε εμπνεύστηκε από κινεζικές μεθόδους ζωγραφικής που εξομοιώθηκαν με μοναδική προοπτική της ιρανικής τέχνης, έχει κάνει ένα δρόμο για την εμφάνιση θεϊκών εφέ στον ιρανικό πίνακα πριν από την έλευση του Ισλάμ και στη συνέχεια, τελικά συγχωνεύτηκε με τη θεοσοφία και τις ισλαμικές σκέψεις.
Τα πλακίδια, μερικά από τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν, υποδηλώνουν ότι χρόνια πριν από την εισβολή των Μογγόλων στο Ιράν, χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια στυλ και οι ίδιοι μέθοδοι ζωγραφικής και σχεδίασης, που στη συνέχεια υιοθετήθηκαν και ως στυλ ζωγραφικής βιβλίων. Αντίθετα, υπάρχει μια άλλη δημοφιλής πεποίθηση που υποδηλώνει ότι η προέλευση αυτής της τέχνης είναι το Ιράν και πιστεύεται από πολλούς ερευνητές ότι αυτή η τέχνη έχει δημιουργηθεί στο Ιράν και στη συνέχεια έχει εξαπλωθεί στην Κίνα και κατά την περίοδο της Μογγολίας, επέστρεψε στο Ιράν σε μια μάλλον ανεπτυγμένη μορφή.
Ως εκ τούτου, τους πρώτους αιώνες μετά την εμφάνιση του Ισλάμ, οι Ιρανοί καλλιτέχνες κατέβαλαν μια εξαιρετική προσπάθεια για να ολοκληρώσουν και να αναπτύξουν αυτήν την τέχνη, δημιουργώντας ειδικές σχολές ζωγραφικής όπως για παράδειγμα τις σχολές Shiraz, Harat, Tabriz, Qazvin και Isfahan αλλά και συνδυάζοντάς την με το αραβικό σενάριο ή τον γραφικό χαρακτήρα. Τα επιχρυσωμένα άκρα και το εμπρόσθιο κομμάτι του Κορανίου, των αραβουργημάτων και των μοτίβων του Χίταν είναι όλα πολύτιμα έργα μινιατούρας, τα οποία δημιουργήθηκαν ως συνδυασμός μινιατούρας και αραβικής γραφής, γύρω στον τρίτο αιώνα π.Χ. Δυστυχώς, ένα μεγάλο μέρος αυτών των έργων καταστράφηκε κατά τη διάρκεια των επιδρομών των Μογγόλων κατά τον έβδομο και όγδοο αιώνα. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της περιόδου Ilkhanid, όταν η χώρα επέστρεψε σε μια σχετικά ήρεμη κατάσταση, εμφανίστηκαν και άλλα εξέχοντα έργα τέχνης, όπως για παράδειγμα το Shahnama του Ferdowsi και το Demotte Shahnama.
Μετά από αυτήν την περίοδο, λόγω της διαρκούς διάνοιας και της ελευθερίας δράσης με την οποία παρέχονται οι τεχνίτες μετά το σχολείο Bagdad, τα ιρανικά μικροσκοπικά έργα στο σχολείο Herat αναπτύχθηκαν σε κάποιο βαθμό και τελικά η τέχνη της περσικής ζωγραφικής και της μικρογραφίας, μετά την περίοδο Herat, μεταφέρθηκε στο Εποχή του Safavid. Σε αυτήν την περίοδο, μετά την επιλογή του Tabriz ως πρωτεύουσας, ο Kamaleddin Behzad προσκλήθηκε στο Tabriz και διορίστηκε ως επικεφαλής της βασιλικής βιβλιοθήκης και, σε συνεργασία με μεγάλους τεχνίτες, προσπάθησε να την αναπτύξει και να την εξελίξει. Ως εκ τούτου, σε μια συνολική ταξινόμηση, το στυλ και το σχολείο ζωγραφικής στην εποχή του Safavid μπορούν να θεωρηθούν δύο διακεκριμένα τμήματα:
Το Σχολείο Tabriz, του οποίου το ύφος παρέμεινε όπως πριν, έως ότου ο Qazvin έγινε η πρωτεύουσα. Όσον αφορά αυτό το σχολείο, μπορεί να σημειωθεί ότι, οι μινιατούρες σε αυτήν την εποχή ήταν παρόμοιου τύπου και, όσον αφορά την κομψότητα, τις πινελιές, το χρώμα και το σχέδιο, ακολούθησε το σχολείο Herat, το οποίο διαφέρει μόνο ελαφρώς.
Η Σχολή του Ισφαχάν που ιδρύθηκε όταν έγινε η πρωτεύουσα του Ισφαχάν, και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το στυλ και οι μέθοδοι εργασίας άλλαξαν δραματικά και ως προφανή και τυπικά παραδείγματα μπορούμε να αναφερθούμε σε διακοσμητικά μοτίβα τζαμιών στο Ισφαχάν, καθώς και στα παλάτια Chehelsotoon και Ali Qāpu.
