Ahar
Το Ahar δεν είναι μόνο μια πόλη αλλά αποτελεί εξίσου και πρωτεύουσα της κομητείας ονόματι Ahar και πιο συγκεκριμένα βρίσκεται στην Επαρχία του Ανατολικού Αζερμπαϊτζάν, στο Ιράν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2016, ο Ahar αποτελούσε την τέταρτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της επαρχίας με τον πληθυσμό τηςνα ανέρχεται στις 100.641 κατοίκους. Το Ahar αξίζει να αναφερθεί, πως ήταν και η πρωτεύουσα του Karadag Khanate κατά τη διάρκεια του 18ου αλλά και 19ου αιώνα. Μετά τον ρωσο-περσικό πόλεμο (1804–13), το Ahar, με 3.500 κατοίκους, αποτελούσε τη μοναδική πόλη του Qaradağ. Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1830 ο πληθυσμός υπολογίστηκε ότι ανερχόταν από πέντε έως έξι χιλιάδες κατοίκους. Μέχρι το 1956 ο πληθυσμός είχε αυξηθεί σε 19816. Κατά την απογραφή του 2016, ο πληθυσμός του ήταν 100.641. Παρά την έκρηξη αύξησης του πληθυσμού, η πόλη έχει χάσει την προηγούμενη σημασία της για την πολύ μικρότερη γειτονική πόλη ονόματι Kaleybar, καθώς η τελευταία κερδίζει φήμη σε εθνικό επίπεδο ως τουριστικό προορισμό.
Ακόμα, η πόλη αυτή δεν μπορεί να μην σημειωθεί, πως έχασε το μεγαλύτερο μέρος της σημασίας της και κατά την κυριαρχία του Ilkhanate. Ο Hamdallah Mustawfi, γράφοντας στα μέσα του 14ου αιώνα, περιγράφει το Ahar ως μια μικρή πόλη. Εκτιμάται ότι τα φορολογικά έσοδα της πόλης είναι συγκρίσιμα με αυτά της Mardanaqom, η οποία σήμερα έχει μέγεθος ενός μεσαίου χωριού.
To Ahar υπέφερε πάρα πολύ κατά τη διάρκεια του Ρωσο-Περσικού Πολέμου (1804–13) και του Ρωσο-Περσικού Πολέμου (1826–28). Οι δυτικοί ταξιδιώτες την περίοδο 1837-1843 είχαν βρει το Ahar, μια πόλη με περίπου 700 νοικοκυριά, σε άθλια κατάσταση. Η εντύπωση τους ήταν ότι οι πρίγκιπες του Κατζάρ, οι οποίοι στάλθηκαν ως κυβερνήτες του Καραντάγ, έσπευσαν να μαζέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα πλούτη πριν από την απομάκρυνσή τους.
To Ahar όπως είναι γνωστό ήταν ένα από τα επίκεντρα της Περσικής Συνταγματικής Επανάστασης λόγω της συμμετοχής των φυλών Arasbaran σε πολλές και διάφορες ένοπλες συγκρούσεις. Τα επαναστατικά και αντεπαναστατικά στρατόπεδα ήταν επικεφαλή, αντίστοιχα, από τους Sattar Khan και Rahimkhan Chalabianloo, όπου και οι δύο από την περιοχή Qaradağ. Όταν το 1925 ο Ρεζά Σαχ απέθεσε τον Αχμάντ Σαχ Κατζάρ και ίδρυσε τη δυναστεία Παχλάβι, άρχισε όπως ήταν αναμενόμενο η σταδιακή παρακμή του Ahar. Ο νέος βασιλιάς επέμενε στον εθνικισμό και στον πολιτισμικό μονεταρισμό και εφάρμοσε τις πολιτικές του με αναγκαστική αποβίωση και καθιστικοποίηση. Επίσης, μετονόμασε τον Qaradağ ως Arasbaran προκειμένου να αρνηθεί την τουρκική ταυτότητα των κατοίκων. Αυτή η πολιτική, ειδικότερα, είχε ως αποτέλεσμα την καταστολή των εθνικών Αζέρων.
Τα αξιοθέατα στο Ahar
Το Μαυσωλείο του Σεΐχη Shahab-ed-Din Mahmood Ahari
Ο Sheikh Shahab-ed-Din Mahmood Ahari ήταν ένας διάσημος, μυστικιστής λόγιος, φιλόσοφος και ιδρυτής της ιρανικής σχολής του διαφωτισμού, και εκπροσωπούσε μια σημαντική σχολή της ισλαμικής φιλοσοφίας μεταξύ του 7ου και 8ου αιώνα και προς τιμήν του χτίστηκε ένα μαυσωλείο, αλλά αυτό συνέβη πολύ μετά το θάνατό του. Σε ήδη υπάρχουσες πηγές, η κατασκευή αυτού του μαυσωλείου αποδίδεται στο μονάρχη Σαφάβιντ Σάχ Αμπάς Α ‘ αλλά και στην κατασκευή του ακατέργαστου περιβλήματος τούβλου γύρω από τον Amir-Taymur Gurkan. Αυτό το κτίριο πρέπει να σημειωθεί, πως ανακαινίστηκε κοντά στα τέλη του δωδέκατου αιώνα από τον Mostafa Qoil Khan, ο οποίος αποτελούσε κυβερνήτης της περιοχής. Ο συγγραφέας του Asar-e-Bastani-e Azerbaijan εισήγαγε τον Sheikh Shahab-ed Din ως απόγονο του Sheikh Shahab-ed-Din Sohrevardi, του οποίου η καταγωγή ανιχνεύει και τον Abu Bakr.
Προσθέτει επίσης, ότι ο Sheikh Shahb-ed-Din ήταν ο πνευματικός δάσκαλος του Seyed Jamal-ed-Din Tabrizi. Το σημερινό κτίριο του μαυσωλείου αποδίδεται στην περίοδο Safavid, και ορισμένοι εμπειρογνώμονες πιστεύουν ότι τμήματα αυτού, όπως για παράδειγμα η πέτρινη περίφραξη του τάφου και η ανατολική είσοδος του κτηρίου κατασκευάστηκαν κατά τους προ-Safavid χρόνους. Το κύριο Eivan πλαισιώνεται από ένα ζευγάρι τεράστιων μιναρέδων όχι ψηλότερων από το ίδιο το Eivan. Είναι πιθανό ότι η κατασκευή των μιναρέδων έμεινε ημιτελής, ή ότι τα άνω άκρα τους κατεδαφίστηκαν αργότερα
Τέλος, δεν μπορεί να μην αναφερθεί, πως το 1316 π.Χ., πολλά από τα τμήματα του μαυσωλείου αποκαταστάθηκαν και τα εδάφη γύρω από αυτό μεταφέρθηκαν σε δημόσιο πάρκο, το οποίο χρησιμοποιείται σήμερα και ως χώρος αναψυχής.
